Εκδήλωση Υγείας οι καυγάδες στα γήπεδα

Γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης*.

Για σκεφθείτε: να μπαίνει κάποιος μέσα στο σπίτι σου (παλιά το σπίτι λεγότανε «εστία») σπάζοντάς του τήν πόρτα, να σε βιάζει (στην ποδοσφαιρική ορολογία αυτό λέγεται να σού παρα-βιάζει τήν εστία), χιλιάδες άνθρωποι να παρακολουθούν αυτό το γεγονός κάνοντας άσεμνες χειρονομίες και ουρλιάζοντας προσβλητικές φράσεις, και σύ να σφυρίζεις αδιάφορα.

Το εκνευριστικά γελοίο όμως είναι, ότι η υπεύθυνη πολιτεία «διδάσκει» ότι έτσι ακριβώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στα γήπεδα: να μη θίγονται ό,τι και αν συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. 

Στην Αγγλία, τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο, όλοι κάθονται σε αριθμημένες θέσεις, εκατοντάδες κάμερες παρακολουθούν τήν κάθε τους κίνηση, και αν δούν το παραμικρό, αμέσως οδηγείσαι στα δικαστήρια και οι ποινές είναι αυστηρότατες. Οπότε οι θεατές, συμμορφούμενοι θέλοντας και μη με τούς νόμους τής εξουσίας, έχουν φθάσει να λένε «αν δεν μπορείς να αποφύγεις τόν βιασμό, τουλάχιστον απόλαυσέ τον».

Πριν κι εμείς φθάσουμε έως εκεί, γιατί προς τα εκεί πάμε, θα ήταν χρήσιμες κάποιες νοητικές στάσεις.

Μας λένε συνέχεια: Μά ένα παιχνίδι είναι! Μην κάνετε έτσι!

Το λεξικό τού Γ. Μπαμπινιώτη στη λέξη «παίζω» έχει 20 διαφορετικές έννοιες εκ τών οποίων οι 17 είναι αρνητικές και κακόσημες και η μία είναι αδιάφορη (παίζει το βλέφαρό μου, ή τού κεριού η φλόγα). 

Οι εναπομείνασες δύο, είναι παραπειστικές και λανθασμένες ερμηνείες, όπως «παίζω θέατρο» ενώ το σωστό είναι «διδάσκω θέατρο» και «παίζω βιολί» ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο, ενώ το σωστό είναι «εκτελώ» ή «ερμηνεύω» ένα μουσικό έργο. 

Εάν τώρα ρίξουμε μια ματιά στις άλλες 17 έννοιες, θα τρομάξουμε από τήν ποικιλία καθενός κακού πράγματος αλλά και από τίς προεκτάσεις που αναδύονται από το ρήμα αυτό.

Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε: 

Παίζω, εμπαίζω, χλευάζω, υποκρίνομαι, εξαπατώ, παίζω το παιχνίδι κάποιου (=εξυπηρετώ με τίς ενέργειές μου τα συμφέροντα κάποιου), παίζω με τόν πόνο ενός ανθρώπου, με τήν συμφορά του, παίζω εν ού παικτοίς = παίζω με πράγματα που δέν μπορεί κανείς να παίζει, παίζω με τα αισθήματα κάποιου, τά έπαιξε (στην αργκό) = τρομοκρατήθηκε, παίζω με κάποιον σαν την γάτα με το ποντίκι με κατάληξη τήν καταστροφή του, παίζω ξύλο / μπουνιές / σφαλιάρες με κάποιον, παίζω, παριστάνω, υποκρίνομαι, προσποιούμαι, καμώνομαι, τα παίζω όλα για όλα = ριψοκινδυνεύω, συμπεριφέρομαι επιτηδευμένα, εξεζητημένα, παίζω με τίς λέξεις για υφολογικούς σκοπούς ή για να δυσκολέψω τόν συνομιλητή μου, παίζω με τα νεύρα κάποιου και διασκεδάζω εκνευρίζοντάς τον. 

Το παίζει (δίχως να είναι) σπουδαίος και τρανός, παίζει τόν «παπά» προσπαθώντας να εξαπατήσει το θύμα του, 

-Τώρα δέν παίζουμε! μιλάμε σοβαρά! 

-Έπαιξες μαζί μου και θα πληρώσεις. κλπ κλπ.     

  

Ας κάνουμε τώρα μια δεύτερη στάση: Μετά από αυτόν τόν ορυμαγδό από έννοιες αρνητικές, με τι είδους λογική ομιλούμε για τήν παιδαγωγική αξία τών παιγνίων;

Σε τι μπορεί να ωφελήσει τήν νεότητα η συμμετοχή τους ή έστω και η παρακολούθηση οποιουδήποτε παιχνιδιού, όταν κύριο στοιχείο του παραμένει η εξαπάτηση τού αντιπάλου και ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος εξευτελισμός του;

Πώς καθιερώθηκε το παιχνίδι να θεωρείται εφαλτήριο προόδου;     

Τρίτη στάση: Αθλητικές ειδήσεις εξαγγέλλει η τηλεπαρουσιάστρια, και αμέσως παρακολουθούμε αγώνες παιχνιδιών.

Οι παίκτες πλέον θεωρούνται από τους πάντες ως αθλητές! και όσοι παρακολουθούν παιχνίδια, φίλαθλοι!!

Τέταρτη στάση στο Στάδιο τής Ολυμπίας! Επί 320 συνεχείς Ολυμπιάδες και για 1.300 αδιάλειπτα χρόνια, ουδείς παίκτης είχε εισέλθει στον Ιερό χώρο τού Αθλητισμού!

Κανένα παίγνιο δέν έγινε στην κονίστρα τού Πολιτισμού.

 Όχι ότι δέν έπαιζαν οι Έλληνες διάφορα παίγνια, τουναντίον! αλλά δέν είχαν καμμία δυσκολία να ξεχωρίσουν αυτές τίς δύο απολύτως αντίθετες ανθρώπινες δραστηριότητες.

Το παιχνίδι είναι κάτι το έμφυτο, το ενστικτώδες. Δέν παίζουν οι άνθρωποι μόνο, παίζουν και οι σκύλοι και οι γάτες και οι μαϊμούδες και πλήθος άλλων ζώων.

Όμως ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ δέν συναντούμε σε κανένα άλλο είδος, πλήν τού ανθρώπου, και είναι ένα ανώτερο πολιτισμικό δημιούργημα τού ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Και κάτι ακόμη: Παιχνίδια, και κανείς να μήν τα διδάξει ποτέ, τα παιδιά δέν θα πάψουν να εφευρίσκουν και να παίζουν συνεχώς, άπειρα παιχνίδια. Αθλητισμό όμως αν δέν τόν διδάξεις, παύει να υπάρχει. 

Στις μέρες τής παρακμής, το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει, αλλά το χειρότερο είναι να βλέπουμε τήν μετονομασία τών παιχνιδιών σε αθλήματα και το αναίσχυντο βάπτισμα τών παικτών σε αθλητές!

Τελευταία στάση: Παρακολουθούμε έναν αγώνα Δρόμου, ας πούμε 200 μέτρων. Έχει περάσει από οποιουδήποτε ανθρώπου το μυαλό, να βρίζουν οι θεατές τήν μάνα ή τήν αδελφή κάποιου από τούς αθλητές πού αγωνίζονται ποιος θα έλθει πρώτος; 

Είναι οι ίδιοι θεατές που πριν λίγο σε κάποιο παιχνίδι, έβριζαν χυδαία τούς παίκτες και τόν διαιτητή αλλά και όλους τούς αντίπαλους οπαδούς, και κάποιες φορές περνούσαν και σε ξυλοδαρμούς και τραυματισμούς και καταστροφές κάθε είδους, μέχρι και αιματοχυσίες!

Μα πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι κατά τήν διάρκεια ή μετά το τέλος ενός αθλητικού αγώνα να αισθάνονται ήρεμοι και απαλλαγμένοι από κάθε επιθετικότητα, και όταν μετέχουν σε παίγνιο να προσβάλλονται τόσο βάναυσα ώστε να μην τούς μένει άλλη οδός από τήν απόλυτη βία;

Πόσοι επί τέλους έχουν μείνει, που να μπορούν να ξεχωρίσουν αυτές τίς οφθαλμοφανείς διαφορές;

ΘΕΜΟΣ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗΣ

Οφθαλμίατρος