Από τους Αγανακτισμένους στους Απολιθωμένους

Σπύρος Στείρης

Γράφει ο Σπύρος Στείρης*

Από το 2010  χώρα και οι πολίτες βιώνουμε μια πολύ βαθιά κρίση. Κρίση στον οικονομικό τομέα πρωτίστως, αλλά με προεκτάσεις και επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Οι επιπτώσεις είναι αισθητές, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Στην παιδεία, στην υγεία επίσης και δυστυχώς η απαρίθμηση δεν έχει σύντομο τέλος. Γίναμε μία χώρα που καλπάζει η ανεργία και η φτώχεια διαρκώς διευρύνεται, μαστίζοντας τον πληθυσμό. Από μία χώρα υπερήφανη γίναμε χώρα επιδομάτων διαβίωσης και συσσιτίων.

Η κρίση όμως προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημία στις ψυχές και την συνείδηση μας. Από το 2010 άρχισε να αναπτύσσεται το κίνημα των Αγανακτισμένων. Στην αρχή λίγοι, ύστερα πάρα  πολλοί. Χιλιάδες κόσμου κατέκλυζαν πλατείες  και δρόμους αντιδρώντας στα μέτρα λιτότητας και υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης. Ήταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και τις συζητήσεις. Ήταν βέβαια κάτι καινούργιο για την νεοελληνική κοινωνία και αυτό συντέλεσε στην ανάπτυξη του. Κράτησε αρκετά, αλλά δεν μπόρεσε να αποσοβήσει τις επιπτώσεις του πρώτου και δευτέρου μνημονίου.

Παράλληλα δόθηκε η δυνατότητα σε πολιτικές δυνάμεις του τόπου να καπηλευτούν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση  που εξέφραζε το κίνημα των Αγανακτισμένων. Πολιτικοί, που έως τότε θεωρούνταν από περιθωριακοί έως γραφικοί, άδραξαν την ευκαιρία και εμφανίστηκαν ως εκφραστές του κινήματος. Με βαθυστόχαστες αναλύσεις και υποσχέσεις πρότειναν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για έξοδο από την κρίση, μια επανάσταση που θα παρέσυρε όλο το παλιό στο περιθώριο και θα έδινε  λύσεις, και μάλιστα άμεσες, από την πρώτη κιόλας ημέρα της νέας διακυβέρνησης. Με κραυγές, συνθήματα και άλλες πράξεις επιτίθεντο στους πολιτικούς εκφραστές του κατεστημένου και αποσπούσαν έτσι εκλογική πελατεία και συνεχώς αυξανόμενη πολιτική δύναμη.

Ο λαός, δίχως δεύτερη σκέψη, εναπόθεσε τις ελπίδες του για καλύτερες ημέρες σε αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους. Το κίνημα των Αγανακτισμένων είχε σημειώσει πύρρειο νίκη. Είχε διώξει  το παλιό  και είχε εμπιστευτεί την ανάρρωση του ασθενή σε μαθητευόμενες πολιτικές ξεματιάστρες. Όταν ο ασθενής είναι στην εντατική, χρειάζεται εντατικολόγο και όχι κομπογιαννίτη.

Μέσα σε όλη αυτή την περιδίνηση βρήκε έδαφος και ο Γιάνης να αναπτύξει τις θεωρίες και τους στοχασμούς του. Βρήκε την ευκαιρία να πειραματισθεί έχοντας στο εργαστήριο του ως πειραματόζωο μία χώρα και ένα λαό.  Ο λαός βρήκε πάλι την ευκαιρία, ύστερα από 75 περίπου χρόνια, να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ  στο δημοψήφισμα. Με μία διαφορά: το ΟΧΙ του 1940 κράτησε έως την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς κατακτητές. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κράτησε 2-3 μήνες και έδωσε την δυνατότητα στους οικονομικούς κατακτητές να επιβάλλουν ακόμη σκληρότερα μέτρα. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έφερε τα capital controls,  την χειρότερη μορφή οικονομικής βίας στο σύγχρονο κόσμο, έφερε την δέσμευση των διαθεσίμων όλων, ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης και οικονομικής κατάστασης.

Έφερε την πλήρη απορρύθμιση της χειμαζόμενης εγχώριας οικονομίας  και το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο. Το κίνημα των Αγανακτισμένων αντί να συνεχίσει την εναντίωση στις ακολουθούμενες πολιτικές και οικονομικές πρακτικές που όξυναν την φτώχεια και επιτίθεντο ληστρικά στα λαϊκά εισοδήματα, όπως θα έλεγαν οι τότε εξεγερμένοι  αλλά  σήμερα κυβερνώντες, εξαφανίστηκε δια μαγείας. Άδειασαν οι πλατείες από Αγανακτισμένους.

Ήρθε το κίνημα των Απολιθωμένων. Ναι, είναι το κίνημα που τα δυο τελευταία χρόνια παρακολουθεί παθητικά τα δρώμενα στην ελληνική κοινωνία. Το κίνημα που ικανοποιήθηκε διότι στην τελετή ορκωμοσίας της νέας Κυβέρνησης απουσίαζε η γραβάτα. Το κίνημα που μετουσίωσε την αντίσταση σε νίκη με την εμφάνιση κυβερνητικών αξιωματούχων με το σακίδιο στην πλάτη. Το σακίδιο σκότωσε τον καπιταλισμό. Το κίνημα που το go back Mrs. Merkel το μετονόμασε σε please come back Mrs. Velkouleskou. Το κίνημα που αύξησε την δημόσια περιουσία που θα αποκρατικοποιηθεί από το υπέρ-ταμείο. Το νέο κίνημα των Απολιθωμένων παρακολουθεί απαθές τα τεκταινόμενα και εύχεται και προσεύχεται για την επόμενη μέρα. Το νέο κίνημα των Απολιθωμένων βλέπει survivor  την ώρα που η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση και την ύφεση. Το νέο κίνημα των Απολιθωμένων συνωστίζεται στις ουρές για τα διάφορα επιδόματα. Το νέο κίνημα των Απολιθωμένων  περιμένει το θάνατο .

Επειδή δεν συμμετείχα στο κίνημα των Αγανακτισμένων δεν συμμετέχω και τώρα στο νέο κίνημα των Απολιθωμένων. Δεν πιστεύω στα κινήματα και τις επαναστατικές γυμναστικές. Πιστεύω στη δύναμη της σκέψης, το ρεαλισμό και την υπευθυνότητα. Πιστεύω στην αλήθεια των λόγων και στην συνέργεια λόγου και έργου. Πιστεύω ότι στην ζωή τίποτα δεν χαρίζεται αλλά όλα κατακτιούνται με κόπο. Εμπιστεύομαι  αυτούς που μιλούν λίγο κατόπιν ωρίμου σκέψης. Εμπιστεύομαι εκείνους που αντιμετωπίζουν την δημοσιότητα ως υποχρέωση για την ενημέρωση και όχι ως άρμα για την κατάκτηση της εξουσίας. Εμπιστεύομαι εκείνους που δεν συναθροίζονται για να δημιουργήσουν επίδοξους σωτήρες. Εμπιστεύομαι όλους εκείνους και εκείνες που, αν και άσκησαν εξουσία, δεν καπηλεύτηκαν και δεν χρησιμοποίησαν την εντολή προς ίδιο όφελος αλλά προτίμησαν να δουλέψουν για να αφήσουν πίσω έστω ένα μικρό αποτύπωμα της θητείας τους που δεν θα απασχολήσει την σήμανση.

Δεν ξέρω αν όποιος διαβάσει τα παραπάνω θα συμφωνήσει μαζί μου ούτε διεκδικώ την επιδοκιμασία. Απλώς θέλω οι απολιθωμένοι συμπατριώτες μου να διεκδικήσουν και πάλι. Θέλω να συμμετάσχω στο κίνημα των διψασμένων για ένα καλύτερο αύριο. Θέλω να συμμετέχω στο κίνημα της λογικής. Στο κίνημα της αλήθειας και όχι του ψεύδους. Χρειαζόμαστε οξυγόνο για να αναπνεύσουμε. Χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη, σύνεση εργασία, λίγα λόγια, εντιμότητα, υπευθυνότητα και κυρίως αγάπη για την πατρίδα.       

 * Ο Σπύρος Στείρης

  Είναι Οικονομολόγος, Msc in Health Administration

Μέλος Πολιτικής Επιτροπής  Νέας Δημοκρατίας