Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Έφυγε τυλιγμένος σε μια αγκαλιά αγάπης εκατοντάδων ανθρώπων

Ο μικρός Κωνσταντίνος, άφησε το αποτύπωμά του στην ζωή μας και στην κοινωνία μας.

Ήρθε στον κόσμο με μια διαφορετική εντολή, μια εντολή που την υπηρέτησε με επιτυχία. Είχε την εντολή να μας ενώσει. Να μας κάνει να βγάλουμε, από το σκοτεινό υπόγειο που τα είχαμε κρυμμένα, τα αισθήματα αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο. Να μας κάνει να νοιώσουμε ικανοί για το ακατόρθωτο. Να μας ξανακάνει πάλι ανθρώπους.

Δεν του χρειάσθηκαν πολλά χρόνια για να το καταφέρει. Πέντε όλα κι όλα, του ήταν αρκετά. Μόνο που το αντίτιμο της εκπλήρωσης του πεπρωμένου του, ήταν η θλίψη.
Όχι, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, δεν έφυγε θλιμμένος και πικραμένος. Ευτυχισμένος έφυγε, τυλιγμένος σε μια αγκαλιά αγάπης που δημιούργησαν εκατοντάδες Άνθρωποι που ο ίδιος είχε αναστήσει από τον τάφο της κοινωνικής σκληρότητας και αδιαφορίας.


Πικραθήκαμε, όμως, όλοι εμείς. Με πρώτη την αγωνίστρια Μητέρα του που ταπεινώθηκε και πάλεψε για να τον κρατήσει στη ζωή. Που κάποια στιγμή, όταν τσακισμένη από την απελπισία συνάντησε την ελπίδα, πίστεψε πως κέρδισε το στοιχειώδες δικαίωμα να τον δει να μεγαλώνει και να της χαρίζει άλλους μικρούς Κωνσταντίνους.
Πικραθήκαμε όλοι, όσοι πιστέψαμε στον αγώνα των ξεχωριστών που επωμίσθηκαν την ευθύνη να πετύχουν το ακατόρθωτο και κατάφεραν να συγκεντρώσουν το τεράστιο ποσό των 400.000 που πληρώθηκαν, λύτρα ελπίδας, στο νοσοκομείο της Αμερικής. Που νοιώσαμε την αίσθηση ότι ήμασταν χρήσιμοι σε κάτι. Ότι ξεφύγαμε από τα ταπεινά και σηκώσαμε ψυχή και νου πιο πάνω από την άθλια καθημερινότητά μας.
Δεν καταλάβαμε πως ο μικρός Κωνσταντίνος είχε νικήσει την αρρώστια της εποχής και είχε δικαιώσει την προσπάθεια όλων, δείχνοντάς μας –συγχρόνως- το ξεχασμένο μονοπάτι των Ελλήνων. Είχε νικήσει την αρρώστια του εξατομισμένου ανθρώπου! Του ανθρώπου που σκέφτεται και ζει μόνο για την πάρτη του, υπακούοντας στα πρότυπα και τις αξίας της εποχής της παρακμής που έφερε η παγκοσμιοποίηση.

Γι’ αυτό, πέρα από τα ανθρώπινα αισθήματα της απώλειας που όλοι βιώνουμε, θα πρέπει, μαζί με το λουλούδι που θα εναποθέσουμε στην μητέρα γη που θα αναλάβει την φύλαξή του, να του ψιθυρίσουμε στο αυτή και ένα ευχαριστώ.
Ένα ευχαριστώ γιατί μας θύμισε την ομορφιά του να είμαστε Άνθρωποι!

  Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια: