Όταν τα ρούχα φθείρονται, τα αλλάζεις με καινούρια

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου 

Το πολίτευμα της Ελλάδος, όπως αυτό καθορίζεται από το Σύνταγμα που έχει ψηφιστεί (από τους Βουλευτές μιας συγκεκριμένης κοινοβουλευτικής περιόδου), ορίζεται ως «Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Δηλαδή, έχουμε έναν διακεκριμένο Έλληνα πολίτη (όχι κατ’ ανάγκη και κατά καταγωγή) ως Πρόεδρο για το τυπικόν, και 300 βουλευτές, εκπροσώπους των εκλογικών περιφερειών τους, που αποφασίζουν τα της νομοθέτησης κανόνων λειτουργίας της πολιτείας και της κοινωνίας.

Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι σχετικά εύκολός. Για παράδειγμα, ο Φαίδων Γκιζίκης εκφωνούσε λόγους τριών λέξεων. «Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ», έλεγε. Ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει μια πιο σύνθετη αποστολή. Τρέχει σε κάθε Δήμο που τον καλούν και γίνεται Επίτιμος Δημότης. Και επειδή του αρέσει και η κουβεντούλα φροντίζει να μαθαίνει και την ιστορία των τόπων που τον τιμούν. Το αν ο ίδιος τιμά την ιστορία… η Ιστορία θα το κρίνει εν καιρώ.

Οι 300 βουλευτές έχουν ένα πολύ δύσκολο ρόλο να παίξουν και γι’ αυτό, πληρώνονται καλά. Πρέπει να ψηφίζουν κατά συνείδηση (άρα όφειλαν να έχουν και γνώση και συνείδηση). Πρέπει να ψηφίζουν υπέρ του Έθνους (άρα να γνωρίζουν την ιστορία και την αποστολή των Ελλήνων). Πρέπει να προωθούν τα συμφέροντα των κατοίκων που τους εκλέγουν (άρα να κάνουν τα χατίρια των ψηφοφόρων τους έστω και κόντρα στην συνείδησή τους). Πρέπει να υπερασπίζονται τις θέσεις του κόμματός τους (άρα το κόμμα όφειλε να έχει θέσεις και αυτοί να είναι σύμφωνοι). Πρέπει να τιμούν την βασική αρχή της διάκρισης των εξουσιών (άρα να ξεχάσουν το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ»). Πρέπει… Πρέπει… Πρέπει…

Το Σύνταγμα, δηλαδή οι διάφοροι καθηγητές –εκπρόσωποι των κομμάτων που το έγραψαν, προνοεί και αποδίδει θεσμικό ρόλο στα κόμματα και στους πολιτικούς αρχηγούς. Συγχρόνως, ο Ποινικός Κώδικας επιβάλλει να μην λένε προεκλογικά ψέμματα στον λαό, με σκοπό να του αποσπάσουν την ψήφο, επί ποινή ακύρωσης της εκλογής των. (Άρα, τα κόμματα οφείλουν να έχουν δεσμεύσεις έναντι του λαού και του νόμου και να τις τηρούν).

Τέλος, υπάρχει το γνωστό ακροτελεύτιο που αναφέρει  (περίπου) ότι «…Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων», χωρίς όμως να διευκρινίζει αν εννοεί τους γηγενείς ή και τους μεταφερόμενους.

Κατά κοινή παραδοχή, κανένας από τους παράγοντες που ανέφερα (Πρόεδρος, Βουλευτές, Κόμματα) δεν ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στον ρόλο που του αναθέτει το Σύνταγμα. Επομένως, και σύμφωνα με την κορυφαία θεσμική εντολή, η ευθύνη μεταφέρεται στους ώμους των Ελλήνων δεδομένου ότι «…Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Οι Έλληνες όμως, δεν πράττουν τα δέοντα. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: «Γιατί»;

Δεν γνωρίζουν την υποχρέωσή τους;

Δεν είναι πια Πατριώτες;

Δεν έχουν που να ελπίσουν και που να πιστέψουν;

Να λοιπόν ένα «πεδίον δόξης λαμπρόν».

Ας τους μάθουμε την υποχρέωσή τους και ας τους βοηθήσουμε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Ας ξεθάψουμε από τα ερείπια της Ιστορικής Μνήμης τον υπαρκτό Πατριωτισμό τους.

Ας τους δώσουμε με το παράδειγμα και την σύγχρονη έκφραση των ιδεών μας την Ελπίδα (ότι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν) και την Πίστη (ότι οι ίδιοι είναι τα υποκείμενα της Ιστορίας).

Υ.Γ.1- Τα Πολιτεύματα είναι ανθρώπινες επινοήσεις. Ειδικότερα, η Ελλάδα μεγαλούργησε αλλά και καταστράφηκε με κάθε μορφής πολίτευμα. (Βασιλεία, Δικτατορία, Κοινοβουλευτισμό).

Υ.Γ.2- Τα ρούχα που φοράμε, τα αλλάζουμε για πολλούς λόγους. Είτε γιατί φθείρονται, είτε γιατί αλλάζει η μόδα, είτε γιατί αλλάζει το σώμα μας και μας πέφτουν στενά, φαρδιά, ή κοντά, είτε γιατί ….δεν μπορούμε να παίζουμε ποδόσφαιρο με σμόκιν. (Σκέφτηκα να γράψω, είτε γιατί δεν μπορούμε να πηγαίνουμε σε επίσημες εκδηλώσεις με παντόφλες, αλλά το απέρριψα!).