Τι θα είχε συμβεί αν ο Μιχαλολιάκος και ο Λαφαζάνης σκεπτόντουσαν συνθετικά

Παναγιώτης Λαφαζάνης

Νίκος Μιχαλολιάκος

Με πολλούς τρόπους μπορεί (και πρέπει) να αναλύει κανείς τα εκλογικά αποτελέ σματα.

Εγώ, που δεν είμαι αναλυτής ή εκλογολόγος έκανα κάποιες απλές σκέψεις που οδηγούν σε τραγικές διαπιστώσεις και δύσκολα ερωτήματα. 

Τις κατέγραψα και σας τις παραδίδω για να τις κρίνετε.

Όλοι γνωρίζουμε ότι, προ των εκλογών, υπήρξε επικοινωνία του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων μικρότερων πολιτικών ομάδων με την Λαϊκή Ενότητα που ο Λαφαζάνης και οι συν αυτώ είχαν σπεύσει να δημιουργήσουν. Σκοπός των συναντήσεων ήταν η ανεύρεση της δυνατότητας κοινής καθόδου στις εκλογές.

Οι συναντήσεις δεν έφεραν αποτέλεσμα και η Λαϊκή Ενότητα κατέβηκε μόνη της. Μόνος κατέβηκε και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ άλλες μικρότερες πολιτικές προσπάθειες δεν κατέβηκαν καθόλου. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η Λαϊκή Ενότητα, για 0.2% δεν μπήκε στην Βουλή. Μετρώντας τη δύναμη των άλλων και συνυπολογίζοντας τους απογοητευμένους που οδηγήθηκαν σε ψήφο προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή σε αποχή, μπορούμε με σιγουριά να καταλήξουμε ότι η αριστερά έχασε μια ευκαιρία να συγκεντρώσει ένα 5% να εκλέξει 15 Βουλευτές. Να έχει ισχυρό λόγο στη Βουλή και να κάνει δύσκολη την πορεία του Τσίπρα προς την Μερκελοποίηση της Ελλάδας. Το ερώτημα που τίθεται είναι «γιατί ο Λαφαζάνης δεν ακολούθησε την τακτική της Φώφης Γεννηματά που ανέστησε το ΠΑΣΟΚ»;

Όσοι ασχολούνται με τον Εθνικιστικό χώρο, γνωρίζουν ότι μέσα στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ακούστηκαν δειλές φωνές για εκλογική συνεργασία με άλλες πολιτικές ομάδες του Εθνικιστικού χώρου. Υπήρξαν ακόμη και άτυπες απόπειρες προσέγγισης εκ μέρους στελεχών του Εθνικού Μετώπου για ανεύρεση μια φόρμουλας εκλογικής συνεργασίας με βάση την οργανωτική αυτονομία κάθε κόμματος. Κάθε ιδέα συνεργασίας απορρίφτηκε με η λογική ότι «εμείς είμαστε η έκφραση του εθνικισμού στην Ελλάδα, ψηφίστε μας». Και εδώ το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εμφάνισε πτώση κατά 10.000 περίπου ψήφους. Μελετώντας τα αποτελέσματα κατά περιοχή βλέπουμε ότι, αν το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου είχε πάρει 3.000 ψήφους επιπλέον, θα κέρδιζε ακόμη τρεις έδρες. Και αν δεν είχε χάσει τις 10.000 ψήφους θα είχαμε 5 ακόμη Εθνικιστές βουλευτές στο κοινοβούλιο, με ότι αυτό σημαίνει. Μια ακόμα πιο προσεκτική μελέτη δείχνει ότι, θα μπορούσαν να είχαν επανεκλεγεί ο Γαλέος, στην Αργολίδα, η Σβερώνη, στην Λάρισσα, ο Αρβανίτης στην Αχαΐα και ο Δημακόγιαννης στην Λακωνία. Δηλαδή, τέσσερις ακραιφνείς Χρυσαυγίτες. Ο πέμπτος θα έβγαινε στην Ηλεία και θα προερχόταν από τον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο. (Μια άλλη ανάλυση λέει ότι, με 15.000 ψήφους επιπλέον θα έβγαινε και η έδρα των Σερρών του Ματθαιόπουλου και η έδρα της Θεσσαλονίκης). Το ερώτημα που τίθεται είναι «γιατί ο Μιχαλολιάκος δεν αξιοποίησε την ευκαιρία των εκλογών για να ξεκινήσει μια διαδικασία ενοποίησης ή απορρόφησης των διάσπαρτων και πολυπληθών δυνάμεων του Εθνικιστικού χώρου»;

Είναι κατανοητό ότι, σε μία τέτοια περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ακόμα μικρότερη κοινοβουλευτική δύναμη, η Νέα Δημοκρατία θα είχε (λόγω του εκλογικού συστήματος) πολύ μεγάλες απώλειες εδρών, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ίσως να μην συγκέντρωνε 151 έδρες και το σίγουρο είναι πως μια διαφορετική πολιτική πραγματικότητα θα είχε αποτυπωθεί στη Βουλή και στην κοινωνία.

Οι αποφάσεις των δύο αντιμνημονιακών πολιτικών αρχηγών (και των συνεργατών τους), λειτούργησαν τελικά και στρατηγικά υπέρ του μνημονιακού συστήματος.

Πλανάται λοιπόν το πολιτικό ερώτημα. «Έβαλαν το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον υπεράνω του αντιμνημονιακού αιτήματος των ψηφοφόρων τους ή απλώς φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων»;

Νικηφόρος Λυκίδης