Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα
μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο
γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον
κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε απο τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε απο τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο.
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε απο τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε απο τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο.