Τι θα συνέβαινε αν η Χρυσή Αυγή πρότεινε δικό της υποψήφιο Πρόεδρο; (Όταν η φαντασία λείπει από την Πολιτική)

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Καλώς ή κακώς, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μία θεσμική λειτουργία προκειμένου να επιτύχει ένα μεγάλο κομματικό του στόχο. Αυτόν της πρόωρης προσφυγής στις εκλογές, προκειμένου να κερδίσει (όπως υποθέτει) την διακυβέρνηση της χώρας και την άσκηση της εξουσίας για επιβολή των ιδεοληψιών του που οδηγούν στην αποδόμηση του αξιακού συστήματος της κοινωνίας μας η οποία, μέχρι σήμερα, προσπαθεί να ανθίσταται στην επίθεση των αρχών της παγκοσμιοποίησης.

Αφού λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στήνει μπλόκο στην πορεία διακυβέρνησης των μνημονιακών δυνάμεων, όφειλε να είναι βέβαιος ότι δεν θα υποστεί ένα πολιτικό Βατερλώ είτε με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είτε στην συνέχεια, με το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης του Φεβρουαρίου. Για να το διασφαλίσει αυτό έπρεπε οι στρατηγικοί -πολιτικοί αναλυτές του να προσπαθήσουν να μπουν στο μυαλό των αντίστοιχων στρατηγικών –πολιτικών αναλυτών της Νέας Δημοκρατίας. Κάτι που όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν το έκαναν, προφανώς τυφλωμένοι από έπαρση ή από συστημική αγκύλωση.

Ο Αντώνης Σαμαράς, για τους δικούς του λόγους έφερε την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, δύο μήνες νωρίτερα. Γνωρίζει ότι μπροστά του υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Αν εκλέξει Πρόεδρο, κερδίζει πολιτικό χρόνο, προσεγγίζει στην ολοκλήρωση του αρχικού στρατηγικού του σχεδιασμού και αποκτά την πολιτική πρωτοβουλία μέχρι και την προκήρυξη των εκλογών, κάποια στιγμή εντός του 2015. Με δυο λόγια γίνεται πάλι κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.

Αν δεν εκλέξει Πρόεδρο, η χώρα και το κόμμα του, οδηγούνται σε εκλογές. Το ζητούμενο στην περίπτωση αυτή είναι να εκλεγεί η Νέα Δημοκρατία πρώτο κόμμα ή στην αντίθετη περίπτωση, να μην υπάρξει δυνατότητα σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Δηλαδή, επανάληψη των εκλογών εντός του Φεβρουαρίου και επομένως, μια δεύτερη ευκαιρία γι’ αυτόν και το κόμμα του, μήπως και επανέλθουν νικητές και τροπαιούχοι στην κυβέρνηση.

Όπλο και των δύο κομμάτων είναι η πόλωση.

Ο Τσίπρας πολώνει την κατάσταση! Δηλώνει ότι ακόμη και τον Τσίπρα να προτείνει ο Σαμαράς, δεν θα τον ψηφίσουν γιατί θέλει εκλογές (για το καλό της χώρας και του λαού).

Ο Σαμαράς, πολώνει την κατάσταση. Χρησιμοποιεί φοβικό πολιτικό λόγο όπου η κυριαρχεί η καταστροφολογία και ζητά από την αντιπολίτευση «να παραδοθεί άνευ όρων», (για το καλό της χώρας και του λαού).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πεποίθηση ότι «έπιασε στη φάκα» τον Σαμαρά, δεν αναδεικνύει εκείνη την πολιτική πτυχή που λέει ότι «ο Σαμαράς οδηγεί την χώρα στις εκλογές δύο μήνες νωρίτερα, αρνούμενος να κυβερνήσει όπως το σύνταγμα προβλέπει ή να αποδεχθεί έναν Πρόεδρο που ο Τσίπρας προτείνει». Αποποιήθηκε το ατού της πρότασης και ψήφισης ακόμη και ενός δικού του υποψηφίου Προέδρου (π.χ. Γλέζος, Θεοδωράκης, Κωνσταντόπουλος) με ταυτόχρονη πρόσκληση προς τον Σαμαρά να υπερψηφίσει τον εκλεκτό του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, έναν Πρόεδρο που θα είχε το σθένος να μη λέει «Ναι σε όλα, όπως ο Παπούλιας». Πέταξε στα σκουπίδια το πολιτικό και ηθικό πλεονέκτημα, να μπορεί να πει στην κοινωνία «Τηρώ και σέβομαι τους θεσμούς, και δημιουργώ δικλίδα ασφαλείας για να παρεμποδιστούν άλλα αντιλαϊκά μέτρα». Έχασε την ευκαιρία να κάνει τον Σαμαρά να σκύψει ηττημένος ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ υποψήφιο (για να μην γίνουν εκλογές, που όπως διατείνεται δεν πρέπει) ή να μην τον ψηφίσει και να του γυρίσει μπούμερανγκ η κατηγορία του ποιος προκαλεί καταστροφικές εκλογές, σε περίπτωση που επιμείνει στον δικό του Νεοδημοκράτη υποψήφιο.

Τώρα, η μάχη θα δοθεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές που επέλεξε ο Σαμαράς και σε χρόνο που επέλεξε ο Σαμαράς. Σε έδαφος, όμως που επέλεξε ο Τσίπρας. Απομένει να δούμε αν θα υπάρξει Βατερλώ ή Πύρρειος νίκη… και φυσικά τίνος εκ των δύο.

Υ.Γ. Με το ίδιο σκεπτικό, Πρόεδρο Δημοκρατίας θα μπορούσε να προτείνει και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και να επιτύχει ή την εκλογή του με ταυτόχρονη απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ ή το αιώνιο στίγμα επί του Σαμαρά ότι προτίμησε μια ατιμωτική ήττα και την συνεπακόλουθη εκλογή ενός κομμουνιστή ως Προέδρου, αντί για την ανάδειξη ενός πατριώτη ως Προέδρου της Δημοκρατίας (πχ. Σαρτζετάκης, Κόκκινος, Φράγκος).