Αποταξάμην τον Αλάριχο!

Γράφει ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

 Με αυτό μου το σημείωμα, σήμερα, θέλω, οριστικά και αμετάκλητα, να απορρίψω και να καταδικάσω 38 χρόνια ενός αδικαιολόγητου φιλογερμανισμού, που με διακατείχε, ως αντιστάθμισμα μιας μόνιμης απέχθειας προς την αποπνικτική εις το διηνεκές ανθελληνική συμπεριφορά των βρετανών απέναντι στην πατρίδα μου, έχοντας πρόσφατη την εμπειρία της πρόστυχης συμπεριφοράς της Αλβιόνος απέναντι στην πολύπαθη Κύπρο.

Ως Αργείος κατ’ αρχάς οφείλω να ενθυμούμαι πως το Άργος κατεστράφη το 396 από τις ορδές των Βησιγότθων του Αλάριχου, ο οποίος ρήμαξε και την υπόλοιπη χέρσο Ελλάδα, εξαλείφοντας, μαζί με τις ιστορικές πόλεις και τα τελευταία απομεινάρια των Μυστηρίων στην Ελευσίνα, θέτοντας τέλος σε μια πανάρχαια παράδοση των απόκρυφων θρησκευτικών τελετών που διήρκεσε από την Εποχή του Χαλκού.
Από τότε οι γερμανοί συνέδεσαν την παρουσία τους στον ελλαδικό χώρο με καταστροφές και δηώσεις.
Με την ίδρυση του κουτσουρεμένου γεωγραφικά νεοελληνικού κράτους, γερμανοί ήσαν αυτοί που προεκρίθησαν, ως τοποτηρητές των συμφερόντων των τοκογλύφων δανειστών μας, για να εγκαθιδρύσουν κράτος στα μέτρα τους επάνω στα κουρέλια της καθημαγμένης χώρας. Και με την γνωστή αμείλικτη και αδυσώπητη νοοτροπία κυριάρχου προς αδυνάτους, που τους διακατέχει, επέλεξαν ως πρώτο τους στόχο – θύμα τον άνθρωπο που οραματίσθηκε και στέριωσε τη λευτεριά, τον Γέρο του Μωριά, επιδιώκοντας την καταδίκη του σε θάνατο!
Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 7.000 Έλληνες στρατιώτες του Δ΄ Σώματος Στρατού  μεταφέρονται από την Καβάλα στο Γκέρλιτς της Σιλεσίας γιατί η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη είχαν παραδοθεί από τους Γερμανούς στους Βουλγάρους…
Για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τι να πρωτοθυμηθώ, την Κάνδανο, τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, τον Χορτιάτη, το Κομμένο;
Και ερχόμαστε στις μέρες μας για να ολοκληρωθούν οι… «φιλελληνικές» εκδηλώσεις των επιγόνων του Αλάριχου, με τα μνημόνια να πνίγουν Ελλάδα και Κύπρο…
Ναι, το ομολογώ, ο στυγνός εκβιασμός τους στην αδύναμη Κύπρο, την Κύπρο των ονείρων και των δακρύων μου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής μου και από ‘κει, που λόγω Κύπρου, στα 19 μου, θεώρησα πως αντιμάχομαι τους Εγγλέζους περνώντας στο φιλογερμανικό στρατόπεδο, ανέβλεψα σαν τον τυφλό της παραβολής, αποτασσόμενος κάθε ξένον που ποδοπατά τον λαό μου!
Γιατί, στο τέλος – τέλος, και σαν νοοτροπία, προτιμώ το ελεύθερο βάδισμα από το βήμα της χήνας, τα ρεμπέτικα από τα μαρς, το κρασάκι από την μπύρα, το σουβλάκι από το βούρστ και τη σαγιονάρα από το πέδιλο με… κάλτσα!